Herinneringen aan Mark Bongers

Op 3 mei 2020 overleed Mark Bongers, oud-speler van Reflex en in de periode 83-93 onderdeel van ons eerste herenteam, als vaste waarde op het midden. Ons medeleven gaat uit naar Olga, Esmee, Niek en Melody. Wij willen hen alle sterkte toewensen bij het omgaan met dit verschrikkelijke verlies.

De laatste jaren was Mark niet vaak meer bij Reflex, maar binnen de vereniging leven warme herinneringen aan hem. Twee van deze herinneringen willen wij graag delen:

Hugo Verlind:
Mark was een tijdje kind aan huis. Mijn zussen vonden dat wel leuk: eindelijk een lieve broer. Zaterdag na de wedstrijd altijd nasi. Vaste prik dat Mark zei: ‘Echt zalig mevr. Verlind’. En voordat mijn moeder ‘dank je wel’ kon zeggen, riepen wij allemaal in koor: ‘Echt zalig mevr. Verlind. Mooie, gezellige tijden. Mark hoorde er echt bij. Jammer dat hij uit beeld is geraakt. Nu heeft hij het veld verlaten voor het eindsignaal. Doodzonde.

Gertjan Prins:

Mark Bongers

‘Iedereen denkt dat de Rijn bij Lobith Nederland binnenkomt, maar dat is niet zo.’ Mark komt daar vandaan dus dan zal hij het wel weten.
‘Ja, bij Tolkamer toch?’
Mark schudt zijn hoofd, ‘ Bij Spijk.’
‘Spijk?’
‘Ja, bij Spijk komt ie Nederland binnen.’
We zitten achterin de auto en rijden door een donker Friesland. We hebben juist met Heren 3 de wedstrijd gespeeld tegen A.N.O. in IJlst.
Echte Friese boeren met vierkante blonde koppen, niet per se heel sympathiek. Mark stond als reserve langs de kant met zware rugpijn.
Niet erg bruikbaar, leek het. Tot hij op een setpoint – of was het matchpoint? Ik weet het niet meer. Wat een opwinding eigenlijk over zo’n wedstrijd; jaren later weet je de uitslag niet eens meer – het veld werd ingewisseld voor Jaap de spelverdeler, voor het blok. Stappen opzij zetten zat er niet in voor Mark, een hupje omhoog misschien. Toch besloot de spelverdeler van A.N.O. de bal naar de aanvaller tegenover Mark te spelen, Mark hupte … en blokte de bal heel hard af. De set/wedstrijd was binnen.

Dat was allemaal in de late herfst van Mark’s volleybalcarrière, toen ik voor het eerst bij Reflex kwam spelen en kijken in 1987, was hij een gevierd speler bij heren 1. De tribunes van de Reeve zaten in die tijden overvol en na de wedstrijd stonden de helden gewoon benaderbaar
tussen het drinkend en rokend publiek in de kantine. Ook voor mij benaderbaar, als rare kunstacademiestudent.
Rond Mark cirkelden altijd de zusjes Olga en Erica, waarvan de eerste dus zijn vrouw werd. En hoewel Mark eigenlijk wel kapsones had als speler van Heren 1, was hij niet te beroerd ook mij voor de bruiloft uit te nodigen, in Wilsum was dat.
Mark was indertijd door Cees Jansen van Lobith naar Kampen gehaald en was als middenman een vaste waarde.
Maar een sportcarrière is niet lang, aan alles komt een eind. Ik verloor hem uit het oog.

In november passeerde ik tijdens een avondwandeling het terrein van Go Ahead. Het hoofdveld was felverlicht en er was een wedstrijd bezig.
Vaak sta ik niet langs een voetbalveld dus ik nam maar eens een kijkje.
Na een tijdje dook er een donkere gestalte naast mij op. Het was Mark.
Allebei in een dikke jas, het was koud die avond.
Mark vertelde dat zijn zoon normaal de keeper was, maar nu ontbrak wegens een blessure. We babbelden wat over het team en zijn zoon. Daarna namen we weer afscheid.

Nu is de oude Reeve er niet meer, Cees Jansen is er niet meer.
En nu is Mark er ook al niet meer…
Maar waar de Rijn Nederland binnenkomt vergeet ik nooit meer.